این‌هم اتفاقی است فرخنده که چاپ مطلب‌ام در روزنامه‌ای باشد که حرف اولش را محمد محمد‌علی زده باشد که بسیار از او آموخته‌ام و در مورد رادی بزرگ باشد که مفخم‌نویس بی‌بدیل ادبیات نمایشی ایران(به قول محمد علی) و البته بهترین دیالوگ نویس ادبیات ایران است (به زعم من).در مورد ابر متن پیشتر کارهایی کرده‌بودم و خوب می‌شناختمش. اما جرقه‌ی اولیه‌ی این نوشته را از اومبرتو اکو در وبلاگ سعید کمالی دهقان گرفتم. این سعید کمالی دهقان هم از آن آدم‌هایی است که نبودش در بلاگستان فارسی و البته مطبوعات ایران، جای خالی بزرگی را نشانمان خواهد داد... امیدوارم باشد و همیشه بنویسد... ذهن هوش‌مند و قلم فرصت‌شناس و تیزبینی دارد.
بر روی نسخه‌ی اچتمل روی سایت فرهنگ آشتی، اشکال حروف چینی کوچکی وجود دارد که برای من خیلی مهم است. این نوشته از هشت بخش تشکیل شده که چهار تا چهارتا با یک و دو شماره‌گذاری شده‌اند. یک‌ها مباحث ابر متن‌اند... دوها مباحث دیدرویی! تمام این شماره‌گذاری‌ها چپ چین ثبت شده‌اند. یعنی شماره‌گذاری پاراگراف‌ها به این شکل صحیح است: 1-1- و 2-1-و1-2- و 2-2-و 1-3- و 2-3 و 1-4 و 2-4 البته این اشکال در نسخه‌ی پدف وجود ندارد. (البته بعد درست شد)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
چند روز پیش رفته بودم آتش سبز را دوباره ببینم. از سینما که برگشتم، شب سعی کردم روی مطلب "تحلیل ایده‌ی روایت آتش سبز" کار کنم، بلکه بشود منتشرش کنم. پارسال بعد از جشنواره چیزی در موردش نوشته بودم. مطلب چنان به نظرم لت و پار آمد که نیاز داشت یک‌بار از نو نوشته شود. وسط یک ماراتن نوشتن هستم که امکانش نبود. فکر کنم پدرام رضایی زاده هم دارد روی همین خط می‌دود تا پنج‌شنبه!... علی‌الحساب به اصحاب فکر و اندیشه، دیدن فیلم را پیشنهاد میکنم.
چند روز بعد اصلانی را در نمایش‌گاه عکسی دیدم. پیرمرد ایستاده بود رو به دو سه تا خانم و آن‌ها با آب و تاب از لباس‌های مهتاب کرامتی تعریف می‌کردند!... دلم برای تنهایی راوی سوخت.
